Hey gebeurt niet vaak, zelfs niet elk jaar, dat je als recensent twee CD’s tegelijk in je bus gedropt krijgt van Schotse fiddlers.Mij gebeurde het dus wel en wat ik vind van Paul Anderson’s “Beauties of the North” kan u elders in deze kolommen nalezen, voor zover u daar belang zou aan hechten. De tweede fiddler van dienst is de veertiger Alastair Savage, geboren en getogen in Ardrossan aan de Ayrshire kust en opgegroeid in een gezin waar de muziek nooit ver weg was, vanwege een accordeon spelende vader.

Alastair kreeg een klassieke opleiding en is vandaag zelfs lid van de BBC Scottish Symphony Orchestra, terwijl hij tussen zijn professionele bezigheden door, ook altijd de link bleef behouden met de Schotse folk. Dat hij daarbij uitkwam bij grootheden als Niel Gow en James Scott Skinner -die overigens ook vertegenwoordigd zijn op de bovenvermelde plaat van Paul Anderson- is niet meer dan normaal te noemen: dat zijn in Schotland ware “instituten”, waar je net zo min omheen kunt, als om Eddy Merckx, wanneer je wielrenner wil worden.

Er valt dus meer dan een gelijkenis te ontdekken tussen beide platen, die tegelijk ook grondig van elkaar verschillen en net daarom complementair blijken te zijn. Savage kiest bij momenten voor een trio-aanpak, met, naast hem, ook Euan Drysdale op piano en Iain Crawford op contrabas en het zijn vooral de stukken, waar die laatste de strijkstok hanteert, die het meeste indruk maken. Eigenlijk kun je de plaat in drie delen uiteen halen: de eerste vier nummers zijn gewijd aan Gow en Skinner en bevatten interpretaties van hun meest bekende titels: “Farewell to Whisky”, “Highland Whisky”, “Hector The Hero”, “The Devil and The Dirk”. Deel twee bestaat uit “wedding music”, nummers van de hand van Savage zelf, geschreven ter gelegenheid van zijn eigen huwelijk of dat van vrienden.

Deel drie is dan gewijd aan het oeuvre van een derde Grote van de Schotse fiddler en wetenschapper, William Marshall een hoogst intrigerende figuur, die al even beslagen was in de astronomie en de wiskunde, als hij dat was in de muziek en…de valkerij.Eén en ander levert een hele fijne plaat op, bij momenten tot dansen en feesten aanzettend, en op andere momenten uitermate ingetogen en romantisch. Ook deze muzikant loont volgens mij de moeite van de kennismaking en maakt de (her)ontdekking van de hedendaagse Schotse folk een stuk bereikbaarder. Voer voor puristen? Misschien wel, maar wat is er verkeerd met het leren kennen van de echte, pure dingen?

(Dani Heyvaert)